Seven days in Tibet

Hi Allemaal,

Himalaya express, Tibet, Lhasa.......Tibet, waar te beginnen? De afgelopen zeven dagen zijn opnieuw noemenswaardig geweest. Wij hebben de mooiste landschappen, paleizen en kloosters tot nu toe gezien en erg vriendelijke mensen ontmoet. Daarentegen beginnen we een klein beetje genoeg te krijgen van de chinese 'culturele eigenaardigheden', heeft onze chauffeur tijdens een trip naar het Yamso Yumco meer een klein meisje aangereden en kijken we uit naar de zon.

Om bij het begin te beginnen moeten we terug naar Xi'an. Hier namen we op woensdag ochtend de trein, en niet zomaar een trein: de Himalaya express. Deze treinroute (eigenlijk pas vanaf Qinghai - Lhasa) is pas sinds 2006 geopend en staat bekent als hoogste spoorlijn ter wereld! De route bereikt de 5100m. De trein zelf is inderdaad erg luxe en de bedden slapen uitstekend, als luxe low budget reizigers de soft sleeper klasse genomen. Maar deze trein neem je niet voor de trein, maar natuurlijk voor de treinroute zelf. En de treinroute is erg mooi te noemen. Vanaf Xi'an eerst nog een beetje grauw en gewoontjes, maar vanaf Geermu (ca. 24 uur later) wordt het werkelijk om niet te vergeten. De mooiste landschappen vliegen je om de oren: vlaktes, bergen, rivieren en meren. En dan...........dan begin je te voelen dat je met de trein aan het klimmen bent. En niet zo'n klein beetje ook.......:P Beide hebben we last gehad van symptomen van hoogteziekte: beetje misselijk, moe, draaierig etc.....een soort natural high...:). Op zich niet raar, iedereen schijnt dit te krijgen en er is een remedie: heel veel in je bed blijven liggen en veel drinken. Nou dat hebben we dan maar gedaan......Donderdag avond aangekomen in Lhasa, opgehaald door iemand van ons hostel, nog even wat drinken en naar bed. Overigens best een ok hostel, alleen jammer dat het zo verdomde koud was gedurende.....euhhhhh....de gehele tijd!!! :(

De eerste twee dagen hebben we in Lhasa (het dak van de wereld!) zelf doorgebracht, even acclimatiseren zeg maar.... Lhasa ligt op ca. 3700m en is een mooie, niet al te grote stad, gelegen tussen verschillende imposante bergketens. Ondanks dat er nog 'veel' te zien is van de 'oorspronkelijke' staat, wordt het al snel duidelijk dat er een hoop westerse/chinese invloed is geweest de afgelopen jaren. Zo zijn de fastfood ketens en bekende kledingmerken reeds aanwezig en is een chinees gezicht hedendaags meer regel dan uitzondering (trouwens enigzins ironisch, komt voornamelijk door de himalaya express). Eenmaal in de stad kun je niet om het, op een heuvel gelegen, Potala paleis heen, wauw......werkelijk fantastisch....dit is toch echt het mooiste paleis tot nu toe. Niet perse vanwege hoe het er uitziet, maar vooral vanwege de ambiance eromheen: de strak blauwe lucht, de bergen, de stad en de voorbijtrekkende pelgrims....om nooit te vergeten. Iedereen kan het Potala paleis bezoeken, wij hebben dit ook gedaan. Het is echt een enorm paleis, zowat een dorp te noemen, allereerst moet je een paar flinke trappen beklimmen alvorens je het witte paleis in kan. Eenmaal binnen kom je in verschillende kleinere en grotere kamers met trappetjes naar de volgende kamer, soms te vergelijken met de kleine kamertjes in de amsterdamse grachtenpanden. Afhankelijk van het gebouw bevind je je in de openbare gebedsruimtes, de woonruimtes, de studieruimtes, de tempels en de tombes. Wat wel frappant is, althans vinden wij, is dat enkele belangrijke overleden tibetaanse boedhisten (waarschijnlijk panchen- en dalai lamas) begraven liggen in enorme tombes van goud, sommige van wel duizenden kilo's goud en ontelbare edelstenen. Er vanuit gaande dat het boedhisme (onder andere) streeft naar het opgeven van rijkdom en hebzucht vinden wij dit toch wel tegenstrijdig......mmmm...maar ja wij hebben dan ook nog maar 1 boek over het boedhisme gelezen. Tijdens de klim en de bezichtiging van het paleis lopen veel pelgrims dezelfde route om de verschillende Tibetaanse goden en lamas te eren. Hele aardige mensen. Het is raar om door het paleis te lopen waarvan 'de eigenaar' die er niet meer mag komen. Overigens wordt hier weinig, althans in ons bijzijn, over gesproken.

De derde dag hadden we een Jeep met chauffeur geboekt om naar het Yamso Yumco meer te gaan. Ongeveer anderhalf uur rijden, tijdens de rit rijd je opnieuw door de mooiste landschappen en de meest pitoreske dorpjes. Ook rijd je door heel veel 'Chinese dorpjes', deze zijn door de Chinese overheid aangelegd om het migreren van Chinezen naar Tibet te stimuleren (om zo van de tibetanen een minderheid te maken......). Onze chauffeur sprak geen woord engels, maar reed zowaar best keurig. Weliswaar met een gangetje van 60/70 langs de verschillende dorpjes, maar wel luid toeterend.....:( Zo ook ergens halverwege.......en ja hoor daar kwam de druk op de claxon......bleek een school in de buurt te zijn......dus veel kinderen........KLAP! Ja hoor, shit, 'we' hadden een klein meisje aangereden.....het ging allemaal erg snel.....toen we de auto uitgingen bleek het meisje geschrokken, maar reeds rechtop op de grond te zitten. Het hele dorp kwam erbij, de chauffeur oprecht geschrokken, probeerde het meisje te helpen terwijl enkele dorpbewoners de ouders gingen halen. Het meisje kwam iets meer bij en kon op een gegeven moment gaan staan. Het bleek gelukkig mee te vallen, wel werd ze snel naar de plaatselijke dokter gebracht, wij bleven met z'n tweeen in het dorpje. Nog een beetje geschrokken en met een hoop nieuwsgierige dorpsgenoten om ons heen zijn we in de zon gaan zitten. Langzaam kwamen we in contact en konden we in 'handen en voeten' taal communiceren. Het was wel raar, we voelden ons een beetje apart (lees toerist), maar de mensen waren erg vriendelijk. Na een uur kwam de auto terug en op naar het meer (vreemd genoeg ging de vader van het meisje mee). Na nog een uur rijden door de vele bergen kwamen we uiteindelijk bij de bergpas op 4650m hoogte die ons bracht naar het enorm mooie meer. Tja, wat moeten we daarover vertellen? Het uitzicht, de blauwe kleur van het meer......bekijk de foto's en je snapt wat we bedoelen. We hebben ongeveer anderhalf uur rond het meer gewandeld en nog lekker gepicknicked. Daarna weer terug naar het hostel, onderweg eerst gestopt bij het dorp, iedereen was weer present, ook het meisje, het leek goed te gaan met haar. Tijdens onze terugrit moesten het dorpshoofd, de vader en het meisje (eigenlijk het hele dorp, maar ja, dat paste niet) mee om naar het ziekenhuis en de politie in Lhasa te gaan. Later bleek dat dit was om een afkoopsom (20.000 euro!) te vergaren. In China hebben ze geen aansprakelijkheids verzekering. Eenmaal aangekomen in het hostel, spullen weggelegd en opweg naar een restaurant. Onderweg kwamen we een bekende tegen, een Canadees, die met een groepje backpackers ook opweg waren naar een restaurant. Gezellig! Natuurlijk gaan we mee. Bleek uiteindelijk een zeer geslaagde multiculturele avond. Zo hebben we z'n veertienen gegeten, waaronder drie Engelsen, een Australier, een Canadees, twee Koreanen, een Chinees, een Fransman, een Amerikaan, een Duitser en natuurlijk twee Nederlanders. Erg gezellig, niet al te laat gemaakt, want morgen weer een nieuwe dag.

Volgende dag vol goede moed naar verschillende bezienswaardigheden gegaan, het Barchor plein en het zomerpaleis. Allemaal opnieuw erg interessant en mooi, onderweg bleek dat we ons niet zo heel erg lekker voelden....:(......:(.........:( Het 'niet lekker voelen' resulteerde in een gezellige avond/nacht spelletjes sychroon kraanvogel spelen...:P Nee echt, waardeloos, de hele nacht zijn we beiden ziek geweest, details besparen we jullie verder. Waarschijnlijk voedselvergiftiging want na een dag op bed voelden we ons stukken beter. Ach ja, hoort erbij...

We zouden nog pagina's en pagina's kunnen schrijven over onze ervaringen in Tibet, maar laten we wat bewaren voor in Nederland. Al met al is Tibet een uitzonderlijk 'land' dat wij met al z'n wonderschone natuur en historie enorm waarderen. En dan te bedenken dat wij waarschijnlijk maar 10% van alles hebben kunnen zien en beleven. Zeker een land om terug te komen! Naast al het mooie is er ook enige zin van triestheid te vinden in dit land. Natuurlijk het conflict met China, als je het al zo mag noemen. Daarnaast de armoede en de commercialisering van het land. Lhasa tien jaar geleden is niet het Lhasa van nu, maar Lhasa tien jaar van nu is ook zeker niet meer het Lhasa van nu. Blij dat we hier geweest zijn, zijn we ook weer blij dat we verder gaan. Op naar de zon. Morgen vliegen we naar Haikou (30 graden) en vanaf tweede kerstdag zitten we twee dagen in een super deluxe hotel (zie link) in Hong Kong (hadden we wel verdiend :P).

Nou de groetjes en tot laters,

Petra en Laurens